Aυτή την εποχή, τα περισσότερα είδη ψαριών σχηματίζουν αναπαραγωγικά κοπάδια στα θερμά ρηχά νερά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο Λούτσος, γνωστό και ως Σφύνουρα ή Barracuda, τα οποία συγκεντρώνονται σε αναπαραγωγικά κοπάδια εκατοντάδων ψαριών, όπου το κάθε θηλυκό μπορεί να απελευθερώνει στο νερό έως και 300,000 αυγά. Αυτονόητο είναι ότι κάθε φορά που ψαρεύεται ένα ψάρι την περίοδο της αναπαραγωγής του, στερούμε από τη θάλασσα εκατοντάδες χιλιάδες αυγά που θα είχαν μία ευκαιρία επιβίωσης.
Η διαταραχή της αναπαραγωγικής διαδικασίας είναι καταστροφική για την θαλάσσια ζωή, αλλά και για τον άνθρωπο που θέλει να καλύπτει μεγάλο ποσοστό των διατροφικών του αναγκών από τους θαλάσσιους πόρους. Όμως ακόμα και την περίοδο της αναπαραγωγής των ψαριών που παρακολουθούμε αυτές τις μοναδικές εικόνες στο βυθό, οι άνθρωποι επιδιδόμαστε στον αποδεκατισμό των ψαριών.
Σε ένα ευνομούμενο κράτος η αειφόρος διαχείριση της αλιείας θα έπρεπε να αποτελεί σαφή προτεραιότητα. Στην Ελλάδα όμως το σχετικό νομοθετικό πλαίσιο παραμένει ελλιπές και ανεπαρκές, όπως και τόσα άλλα άλλωστε. Το γεγονός αυτό όμως, δεν απαλλάσσει κανέναν μας από την προσωπική ευθύνη.
Είναι αδιανόητο ότι εν τω μέσω της αναπαραγωγικής περιόδου, επαγγελματίες και ερασιτέχνες ψαράδες, σε όλες τις παράκτιες περιοχές της Ελλάδας, επιδίδονται ακόμα πιο εντατικά στον αποδεκατισμό αυτών των κοπαδιών.
Καθώς τα περιθώρια για τις θάλασσές μας πλέον στενεύουν, είναι καιρός να αποφασίσουμε, εάν επιλέγουμε τις λογικές συμπεριφορές και πρακτικές, ή εάν θέλουμε να συνεχίσουμε να είμαστε παρατηρητές και συμμέτοχοι στην καταστροφή των θαλασσών μας.
