Πέρα από την καθημερινή και επίμονη ερευνητική δουλειά του Αρχιπελάγους στο ανοιχτό πέλαγος, ειδικά εδώ στο ανατολικό Αιγαίο, γινόμαστε μάρτυρες ενός ανθρώπινου και καθημερινού πλέον δράματος που εξελίσσεται στην ευρύτερη περιοχή.
Παρόλο που για μας δεν είναι κάτι καινούργιο, κάθε φορά συνήθως κατά το ξημέρωμα, που συναντάμε αυτές τις μεγάλες σκισμένες βάρκες νιώθουμε την ίδια θλίψη και ανησυχία.
Κάθε φορά που βουτάμε για να περισυλλέξουμε αυτές τις βάρκες για λόγους ασφαλείας, έχουμε την αγωνία μήπως υπάρχουν ανθρωπινά θύματα και πάντα την ιδία απορία. Αν όλοι αυτοί οι άνθρωποι που χρησιμοποίησαν αυτή τη βάρκα ως μέσο απόδρασης στο αβέβαιο μέλλον τους, βρίσκονται κάπου ασφαλείς.
Θα θέλαμε λοιπόν να κάνουμε μια έκκληση σε όλους. Μέσα σε αυτή την κρίση που βιώνουμε όλοι μαζί και ο καθένας ξεχωριστά, οφείλουμε να μην χάσουμε την ανθρωπιά μας. Οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι μετανάστες αλλά πρόσφυγες ενός πολέμου «επιδοτούμενου» από την ΕΕ και τις ΗΠΑ, με μοναδικά τελικά θύματα αυτούς τους ανθρώπους. Το λιγότερο λοιπόν που μπορούμε να κάνουμε γι αυτούς τους κατατρεγμένους και κατεστραμμένους πλέον πρόσφυγες, είναι να μην αποστρέφουμε το βλέμμα μας από αυτό το ανθρώπινο δράμα που εξελίσσεται δίπλα μας.
